Οι υπάλληλοι που εργάζονται με τους ανωτέρω νόμους και έχουν ποσοστό αναπηρίας < 67% εντάσσονται σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Ο καθορισμός όμως της διαδικασίας μοριοδότησης τους βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων (τρόπος πρόσληψης, τυπικά προσόντα, υπηρεσιακή αξιολόγηση κ.λπ), δημιουργεί εύλογη ανησυχία για την παραμονή τους στην εργασία τους, αφού ο νομοθέτης δεν έχει λάβει υπόψη του τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τις ανάγκες που απορρέουν από την αναπηρία των υπαλλήλων, ούτε και τη συνταγματική επιταγή για την προστασία των ατόμων με αναπηρία. Αγνοεί τις μειωμένες ευκαιρίες που έχουν οι υπάλληλοι με αναπηρία λόγω της αδυναμίας της Πολιτείας να δημιουργήσει ένα περιβάλλον ίσων ευκαιριών -π.χ. κακής ποιότητας εκπαιδευτικές υπηρεσίες έως και έλλειψη πρόσβασης σε αυτές, μη εφαρμογή της αρχής των εύλογων προσαρμογών (άρθρο 10 ν. 3304/2005, έλλειψη στοιχειωδών κανόνων εργονομικής διευθέτησης, εχθρικό εργασιακό περιβάλλον λόγω στερεοτύπων προκαταλήψεων κ.λπ).
Σε περιόδους οικονομικής κρίσης τα άτομα με αναπηρία είναι ιστορικά καταγεγραμμένο ότι είναι οι πρώτοι που απολύονται και οι τελευταίοι που προσλαμβάνονται.
Οι επιταγές του μνημονίου θίγουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που προστατεύονται πρώτα και κύρια με την παρ. 6 του άρθρου 21 του αναθεωρημένου Συντάγματος της χώρας το 2001.
Η ένταξη των εργαζομένων με αναπηρία σε καθεστώς διαθεσιμότητας παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα όπως αυτά υπαγορεύονται από τη Σύμβαση για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία.
Η Συνομοσπονδία απαιτεί την άμεση τροποποίηση των διατάξεων του ν. 4172/2013, ούτως ώστε να εξαιρεθεί από το μέτρο της διαθεσιμότητας με διακριτό τρόπο το σύνολο των προσληφθέντων υπαλλήλων με αναπηρία μέσω του ν. 1648/1986 και του ν. 2643/98.
