Όμως με την υπ’ αριθ. Αρ. Πρωτ. ΕΓ_ΕΚΟ 1597/12-9-2011 εγκύκλιο της Ειδικής Γραμματείας Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών με θέμα: «Εργασιακή Εφεδρεία και Πλεονάζον προσωπικό» διαπιστώνουμε ότι όχι μόνο δεν γίνεται ουδεμία αναφορά για την εξαίρεση των εργαζομένων που ανήκουν στην ευπαθή ομάδα των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους, αλλά η εγκύκλιος αυτή αποστέλλεται σε δεκάδες φορείς ιδιωτικού δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που παρέχουν υποστηρικτικές υπηρεσίες στα άτομα με βαριές και πολλαπλες αναπηρίες.

Εν’ ολίγοις ζητείται από αυτούς τους φορείς, που την τελευταία περίοδο στέλνουν απελπιστικές κραυγές αγωνίας για τη συνέχιση της λειτουργίας τους, να προβούν σε μία κατ’ αρχήν αποτίμηση του πλεονάζοντος προσωπικού τους! Ζητείται από αυτούς τους φορείς, που στο πλείστο των περιπτώσεων είναι υποστελεχωμένες ή το προσωπικό τους εργάζεται για μήνες απλήρωτο, να προβεί σε μία κα’ αρχή αποτίμηση πλεονάζοντος προσωπικού. Με την ίδια εγκύκλιο ζητείται από φορείς μεγάλων Οργανισμών που έχουν στο εργατικό τους δυναμικό ΑμεΑ και συγγενείς ΑμεΑ Α΄ Βαθμού να προβούν ομοίως σε μία κατ’ αρχήν αποτίμηση του πλεονάζοντος προσωπικού τους, χωρίς να εξαιρούνται με ρητό και κατηγορηματικό τρόπο οι εργαζόμενοι ΑμεΑ και εργαζόμενοι γονείς/κηδεμόνες/σύζυγοι ΑμεΑ, από αυτό το μέτρο.

Η εγκύκλιος αυτή δημιουργεί σύγχυση αγανάκτηση και οργή στο σύνολο των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους. Το μέτρο της εργασιακής εφεδρείας αποτελεί πλέον ειδεχθές έγκλημα για το χώρο των ατόμων με αναπηρία, από τη στιγμή μάλιστα που συμπεριλαμβάνει υποστηρικτικούς προνοιακούς φορείς για την αναπηρία.

Πράγματι, διερωτόμαστε εάν οι λειτουργοί της Πολιτείας γνωρίζουν την κοινωνική και ατομική πραγματικότητα και τα πραγματικά δεδομένα που ισχύουν στην πιο ευάλωτη και ευπαθή ομάδα του πληθυσμού. Πως είναι δυνατό να ζητάς αποτίμηση του πλεονάζοντος προσωπικού από ένα χώρο που απεγνωσμένα καταγγέλει την διαρκή υποβάθμιση και στελέχωσή του; Πως είναι δυνατό να μην εξαιρείς από το μέτρο αυτό εκείνες τις οικογένειές που σε όλο το βίο τους έχουν ένα τουλάχιστο μέλος τους άνεργο για λόγους αναπηρίας. Θυμίζουμε οικογένειες που ο ένας εκ των δύο γονέων είναι άνεργος γιατί δεν υπάρχουν υποστηρικτικές υπηρεσίες για το παιδί τους με βαριά αναπηρία. Θυμίζουμε τις εκατοντάδες οικογένειές που έχουν τα μέλη τους με αναπηρία μακροχρόνια άνεργα. Θυμίζουμε τις απαράδεκτες εργασιακές συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται τα ίδια τα άτομα με αναπηρία λόγω έλλειψης υποστηρικτικών συνοδευτικών υπηρεσιών. Θυμίζουμε τις ελλείψεις στο υποστηρικτικό πλαίσιο των εργαζόμενων γονέων ατόμων με βαριές αναπηρίες που τείνει να καταργηθεί με τις νέες επιχειρησιακές συμβάσεις.

Πως είναι δυνατόν, να σχεδιάζεται το ανωτέρω μέτρο χωρίς να προβλέπεται, εξαρχής, η εξαίρεση των ατόμων με αναπηρία, γονέων/κηδεμόνων/συζύγων ατόμων με αναπηρία που εργάζονται στο δημόσιο τομέα, στενό και ευρύτερο τομέα για ευνόητους λόγους τους οποίους οι υπηρεσίες των αρμοδίων Υπουργείων Οικονομικών Εργασίας και λοιπών Υπουργείων όφειλαν να γνωρίζουν.

Κύριε Αντιπρόεδρε,

Είναι θέμα πολιτικής και ηθικής ευθύνης όλης της Κυβέρνησης να προστατεύσει πλέον τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους από τη λαίλαπα της φτώχειας και της ανεργίας. Το αναπηρικό κίνημα απαιτεί άμεσα σαφή και διακριτά μέτρα για την εξαίρεση των ατόμων με αναπηρία, γονέων/κηδεμόνων συζύγων ατόμων με βαριές αναπηρίες από την εργασιακή εφεδρεία και οποιοδήποτε οικονομικό μέτρο και κοινωνικό απειλεί την ίδια την ύπαρξή τους.

Με εκτίμηση

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Ι. ΒΑΡΔΑΚΑΣΤΑΝΗΣ

Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΧΡ. ΝΑΣΤΑΣ