(Αρ. Πρωτ.: 1594)
«Η Ευρώπη δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να προβληματίζεται χωρίς να αναλαμβάνει δράση. Όχι όταν 100 εκατομμύρια άτομα με αναπηρία εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν συστηματικό αποκλεισμό..
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το τρέχον πολιτικό περιβάλλον γύρω μας έχει αλλάξει. Η εποχή που γιορτάζονταν η ισότητα, η ποικιλομορφία, η συμπερίληψη και τα δικαιώματα αντικαθίσταται από μια εποχή αποκλεισμού, διαίρεσης και απορρυθμίσεων.
Αλλά, συνάδελφοι, θυμηθείτε την ιστορία μας: δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Γιατί η σιωπή είναι παραίτηση. Και το αναπηρικό κίνημα δεν τα παράτησε ποτέ».
Με αυτά τα λόγια, ο πρόεδρος της ΕΣΑμεΑ Ιωάννης Βαρδακαστάνης, έκλεισε την ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο για την 3η Δεκέμβρη, Ευρωπαϊκή Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, την Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου. Στην ομιλία του (που επισυνάπτεται), ο κ. Βαρδακαστάνης ανακοίνωσε ότι είναι η τελευταία του ως πρόεδρος του EDF, ευχαρίστησε τους συνεργάτες του των τόσων ετών και σε κλίμα συγκίνησης δέχθηκε μια αγκαλιά λουλούδια από τη διευθύντρια του EDF Catherine Naughton.
Στην έναρξη της εκδήλωσης στο Ευρωκοινοβούλιο χαιρέτησαν επίσης μαζί με τον κ. Βαρδακαστάνη η Hadja Lahbib, Επίτροπος Ισότητας, με βίντεο η Sophie Hæstorp Andersen, υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων και Στέγασης της Δανίας και η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας της Κύπρου Μαριλένα Ευαγγέλου.
Κατά την ομιλία του ο κ. Βαρδακαστάνης περιέγραψε τη σημερινή κατάσταση των Ευρωπαίων πολιτών με αναπηρία: «Η αλήθεια είναι ότι, παρά την πρόοδο, τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε παραμένουν βαθιά ριζωμένα. Το χάσμα στην απασχόληση παραμένει στάσιμο, αφήνοντας πάρα πολλά άτομα με αναπηρία αποκλεισμένα από την αγορά εργασίας. Σχεδόν το ένα τρίτο των ατόμων με αναπηρία διατρέχουν κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Η ελεύθερη κυκλοφορία, ακρογωνιαίος λίθος της ευρωπαϊκής ιθαγένειας, δεν είναι ακόμη πραγματικότητα για πολλούς, λόγω της έλλειψης προσβασιμότητας. Οι άμεσες και έμμεσες διακρίσεις παραμένουν ευρέως διαδεδομένες. Σε ορισμένες χώρες της ΕΕ εξακολουθούμε να παρατηρούμε αύξηση του εγκλεισμού των ατόμων με αναπηρία σε ιδρύματα, καθώς και απάνθρωπες πρακτικές, όπως η καταναγκαστική στείρωση, που παραβιάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και συνιστούν θεμελιώδη παραβίαση της Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία.
Και κάθε εμπόδιο που ανέφερα είναι ακόμη πιο ακραίο για τα άτομα με αναπηρία που αντιμετωπίζουν πολλαπλές μορφές διακρίσεων ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας με αναπηρία που ζουν σε συνθήκες πολέμου σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των πολύ κοντινών μας περιοχών, στην Ουκρανία και στη Γάζα».
Ο κ. Βαρδακαστάνης υπενθύμισε στιγμές - ορόσημα του ευρωπαϊκού αναπηρικού κινήματος των τελευταίων ετών: «Βγήκαμε στους δρόμους για να διασφαλίσουμε ότι η αναπηρία θα αναγνωριστεί στη Συνθήκη του Άμστερνταμ. Από τη δημιουργία του EDF το 1997, έχω γίνει μάρτυρας της εξαιρετικής εξέλιξης του κινήματός μας. Πετύχαμε νίκες που πολλοί θεωρούσαν αδύνατες. Η αποφασιστική συμβολή του ευρωπαϊκού αναπηρικού κινήματος για τα άτομα με αναπηρία στο τελικό κείμενο της Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία και η ιστορική κύρωση της Σύμβασης από την Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύουν ότι η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με πρωτοστάτες εμάς, μπορεί να αλλάξει την ίδια την πορεία της Ευρώπης.
Μαζί διαδηλώσαμε στις Βρυξέλλες με πάνω από ένα εκατομμύριο υπογραφές, ζητώντας νομοθεσία κατά των διακρίσεων για τα άτομα με αναπηρία. Θέσαμε τα ζητήματα των ατόμων με αναπηρία ψηλά στην πολιτική ατζέντα των ηγετών της ΕΕ με το Ευρωπαϊκό Έτος Ατόμων με Αναπηρία το 2003, τα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια των Ατόμων με Αναπηρία και τη Διάσκεψη υψηλού επιπέδου για την αναπηρία το 2011 με τη συμμετοχή των Προέδρων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του Κοινοβουλίου και της Επιτροπής.
Αντιμετωπίσαμε επίσης πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές προκλήσεις, όπως η χρηματοπιστωτική κρίση, τα μέτρα λιτότητας, η πανδημία COVID-19, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η κρίση του κόστους διαβίωσης και όλες οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης. Σε όλες αυτές τις καταστάσεις, τα άτομα με αναπηρία ήταν από τα πιο πληττόμενα, και το αναπηρικό κίνημα παρέμεινε πάντα ενωμένο και καθοριστικό στην ανάδειξη της κατάστασης των ατόμων με αναπηρία και των προτάσεων για αλλαγή».
